گلشن

دلم میخواست هنو ۲۵ ساله باشم، توی همان اتاق بزرگه، که مثلا کافیشاپش کرده بودم و توی ذهنم دوست و رفیق هایم هر عصر پاتوقشان میکردند و میامدن به صرف چای گلاب و هل. ولی نشد، اتاق کافیشاپ شد، ولی دوست و رفیقی نداشتم که بیاید و پاتوقش باشد، گه گاهی مامان میامد و سین خواهرم. همیشه زندگی را بدون دوست و رفیق سپری کردم، هیچکس نبود که شبها خانه هم بخوابیم، ریز ریز بخندیم، و فیلم ببینیم و تا صبح نقدش کنیم، لباس های هم را تنمان کنیم، خریدهای شکل هم بکنیم، راز ها و آرزوهایمان را بگوییم، از اولین دوست پسرهایمان، از اولین تجربه های هم آغوشیمان، اولین تجربه کاری، فحش دادن این و آن، سفرهای دوتایی…. چقدر زندگی و جوانی به خودم بدهکار بودم و هستم. اما حالا؟ حالا که ۳۳ سالگی از راه رسیده است و من به غایت فسرده و پژمرده شده ام، تنها و تنها بار زندگی به دوش میکشم و نگاهم میچرخد روی جوان هایی که در دهه ۲۰ زندگیشان هستند… چه حسرتی پشت صورتم موج میزند از رهایی و آزادیشان، از اینکه میداننداز زندگی چه میخواهند و چه باید بکنند. گلشن...ادامه مطلب

امسال شد ۱۹! باورت میشود؟ ۱۹سال است که یک شعله شمعی گوشه قلبم، ان پایین روشن و گرم، تمام این روزها را تحمل کردم، رفتن ها و دور شدن های تو را، مهاجرت و رجعت تو را... تا رسیدم به این یکی دو سال اخیر، همان ها که در تاریکی و سیاهی شب مکث نگاهت بیشتر میشود و اینکه هوایم را داری بیشتر و بیشتر حس میشود...ولی خب امدی و جانم به. قربانت! ولی‌حالا چرا؟؟؟؟؟؟!همچنان چشم دوخته ام به دنیای مجازی تا وبلاگ سبزت را پیدا کنم. همان مه اولین پستی که از تو دیدم رفته بودی فلان سالن برای فلان امتحان رشته ات... کاش پیدایم کنی... اصلا اتفاقی، بعد با اسم خودت کامنت بگذاری، کامنتدونی من متروکه تر از این است که کسی پیدایش شود و بخواند،،،، دلم برایت تنگ است، اندازه ۱۹سال که نه، قرن هاست که دلتنگم گلشن...ادامه مطلب

یک... دو... سه... امتحان میکنیم...امتحان میکنیم.

این پست صرفا جهت گردگیری و پاگ کردن غبار است... 

کسی صدای منو میشنوه؟

یک...دو...سه....

گلشن...

زبان ترکی استانبولی دلم را میلرزاند... نه ترجمه اش را میدانم نه خواننده اش را میشناسم... اما تمام غمش برایم از آن مرد ۴۰ ساله ای می‌اید که مهاجرت کرد.. دلم برای چشمهای درشتش وقتی در یک دست سیگار دارد گلشن...ادامه مطلب

امشب پرت شدم به ۱۵سال پیش... راستش یادم رفته بود ۱۵ ستل گذشته است نکه فراموش کرده باشم نه! ولی زمان انگار دیروز بود برایم... ۱۵ را وقتی دیدم که بالای پست وبلاگت تاریخ ۱۵ سال پیش را زده بود.. دوباره خواندمت...تو و تمام کلمه هابت را. اگر دیدی وبلاگت از متروکه ای در می آید بدان منم! من سرگشته در گذشته که دنبال آرامش میگردد..  تو کی مرا پیدا میکنی این وسط بلوای شلوغی دنیای اینترنت؟ کاش پیدایم کنی و برایم پیام بگذاری... بس است این دوری... برگرد لطفا فقط همین مجازی طور!

گلشن...

زعفران دم کرده را ریختم روی برنج و دم کنی را گذاشتم سر قابلمه. مامان همیشه همینطور زعفران را برای خودمان قاطی برنج میکرد، به جز زمانی که مهمان داشتیم و برنج زعفرانی به طور مجزا و رسمی، دیس بزنج را مزی گلشن...ادامه مطلب

چرا باید زمانی که تصمیم گرفته ای به رفتن، زمانی که دلت میخواهد پرواز کنی و رویا بسازی، زمانی که به "دل" اجازه داده ای تصمیم بگیرد، یکهو یادت بیاید که ممکن است دلت تنگ شود برای روزهای قبلت، تنگ شود برای دوستت، برای مادرت؟این ریشه های گره افتاده به پای ما...چنگ زده اند به دلمان... هم دلت میگرد برای غم دل مادرت اگر ترکش کنی... هم دلت میگیرد که اگر اویی را در آن سر دنیا،مرزها آنطرف تر، تنها، رهایش کنی... .سودای مهاجرت...زندگی متفاوت و جدید اما سخت در سر... مهر مادر و خانواده در دل... و اما شعله ای کوچک اما گرم و دلنشین از آدمی که شاید برای تو باشد ولی فرسنگها آنطرف تر! انتخاب میکنی... مادری که میت گلشن...ادامه مطلب

خوب بلاگفا هم دوباره راه افتاد و باید دید ما هم دوباره راه می افتیم یا نه؟

پ.ن: البته خیلی هم چیز محشری نمی نوشتم ولی خوبی آن لاین ننوشتن این بودن که آرشیو کاملم رو در لابه لای هاردهای خودم دارم.

گلشن...

می گوید زندگی‌ام شده است جاده چالوس پر پیچ و خم، پشت رول نشسته ام، نیمه شب است و ماشین های باری با چراغ های پرنور از روبه رو می‌آیند و چشم‌هایم را می‌بندند. ترس از هر پیچ نشسته در گلویم. می‌گویم جلوتر، حاشیه کنار جاده، نگه دار و پیاده شو، آبی به صورت بزن و خستگی ای درکن. می‌گوید چه فایده آخرش که باید تا ته این جاده بروم! می‌گویم حداقل روز هم نیست از زیبایی درخت‌ها و پیچ و واپیچ جاده لذت ببریم. می‌گوید لذت را کسی می‌برد که نشسته است بغل دست راننده، دل سپرده به راننده که خاطرش جمع است این جاده را رد می‌کند و به مقصد می‌رساند، اما امان از درون راننده ک گلشن...ادامه مطلب

هنوز دارم فکر میکنم که چی شد و کی و چرا چمدان داد دست تو؟ غم نامه های مرا لایک میکنی  و من غم ناله های تورا.. ولی هیچ کدام ما نمی داند آن نُت برای آن ِ دیگری مان نوشته شده است. غریبانه ، گم شده ایم در زمانی که از برای ما نیست، در آسمانی که برای تو نیست... در روزهایی که خبر خوش از بازگشت بهار به خانه هایمان نمی دهد.پاییز شده است و خوب به غایت سردناک! روزها و شبهایمان جا به جا شده است. دلتنگی اما ادامه دارد... حسرت که کاش شبی از شبهای تابستان تصمیمیان را می گرفتیم و سبز میشدیم.دلتنگم؟ تکرار مکررات که دیگر گفتن ندارد. تو خود بخوان حدیث مفصل را! پ.ن : میدوارم بلاگفا گلشن...ادامه مطلب